SANDRA VAN HUFFELEN (1972)

Mijn uitzending naar het voormalig Joegoslavië – Bosnië
Sandra van Huffelen geboren in Vaassen en woonachtig in Ermelo, werd al als jong meisje besmet met het virus ‘militair‘ zijn. Aangestoken door haar vader, kreeg zij interesse voor dit beroep. “Haar vader was een periode beroeps marinier en diende daarna nog eens 26 jaar als pelotonscommandant bij de NATRES (Nationale Reserve) naast zijn werk bij Venz.” Ze groeide op met uitdagingen, camoufleren en oefeningen, want een aantal keer per jaar was ze in het weekend te vinden bij haar vader in het veld. Daar werden destijds vaak activiteiten georganiseerd waar kinderen en familieleden aan mochten deelnemen en daar maakte ze gebruik van. Het spectaculaire en spannende leven boeide haar vanaf dat moment al.


Opleiding
Na de MAVO ging ik naar de MBO om een agogische opleiding te volgen. Deze opleiding stelt je in staat met jongeren te werken die om verschillende redenen niet meer thuis kunnen wonen. Na de MBO heb ik mij, in 1993, aangemeld bij Defensie als KCV-ster (Kort Contract voor Vrouwen).
Vervolgens heb ik een opleiding gevolgd aan de OCMGD (Opleiding Centrum Militair Geneeskundige Dienst) in Hilversum.
Tijdens deze opleiding met dienstplichtigen leerde we eerst militaire vaardigheden en daarna functie specifieke vaardigheden.
Dit was een mooie ervaring waar ik met plezier op terugkijk.

Plaatsing
Na de afronding van mijn opleiding als KCV-er, werd ik geplaatst bij 177 Ziekenautocompagnie in Ermelo. Een jaar later kreeg ik te horen dat wij als vrouwelijke onderofficieren van 177, weer terug moesten naar de KMS (Koninklijke Militaire School) in Weert voor een contractwijziging.

Desondanks deed ik dit in 1994 met veel plezier. Na de opleiding aan de KMS werden we weer terug geplaatst bij 430 Ziekenautocompagnie (voorheen 177 ZAUCIE). In de periode van 430 waren we veel op oefening en verrichten veel ondersteunend werk zoals de Schietoefeningen in Bergen, Lauwersmeer, deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse en erewachten.

Bosnië
In 1996 werd ik, in de rang van sergeant, uitgezonden naar Bosnië. Voor de uitzending volgden wij de opleiding in Ossendrecht.

Na Ossendrecht werd ik ingedeeld bij lichting Lima 15, het 1 (NL) Logbataljon in Busovaça. Samen met twee onderofficieren van 430 werden wij als ‘hospikken’ ingedeeld en draaiden roulatie diensten.

Rustdag, werk op de compound of op pad. Als we op pad gingen hield dat in dat we in colonne of met een aantal voertuigen achteraan meereden tijdens verplaatsingen vanuit mijn basiskamp Hotel Nunspeet in Busovaça. De ritjes gingen naar verschillende locaties in heel Bosnië.

We reden geneeskundige spullen, vervoerden militairen van en naar het vliegveld Split of reden ter ondersteuning van de EOD. Tijdens de ritten gebruikten we de communicatiemiddelen, zoals Satcom en walkie talkies. Tijdens het verblijf op de compound volgden wij ook veel lessen in het uitvoeren van reddingen in de bergen. We voerden deze handelingen ook in de praktijk uit. Bij een ongeval konden we met een brancard gewonden vervoeren. Verder werd er veel aandacht besteed aan het sporten.

Ik sliep en woonde samen met mijn twee maatjes (Yvonne en Simone) in een prefab (wooncontainer).
We deelden veel samen. Eigenlijk deelde je met iedereen alles want er was totaal geen privacy.

Locatie executie bezocht
Wat mij het meest bijgebleven is tijdens de patrouille ritten was de vreselijke confrontatie met een executie locatie.

Het betrof een woning waar een aantal mensen waren geëxecuteerd. Nadat we waren uitgestapt liepen we naar de lugubere plaats, waar op hoofdhoogte nog donkere bloedresten waren te zien.



Ongeval
Tijdens mijn uitzending heb ik eenmaal een ongeluk meegemaakt. Hierbij moest ik zelf de afhandeling van het ongeval organiseren, want alles kwam op mijn schouders terecht. Het busje met een aantal vluchtelingen vlak voor een tunnel. De situatie heb ik aangepakt door een afzetting te laten plaatsen en het verkeer in goede banen te reguleren. Tegelijkertijd dienden de gewonden te worden verzorgd en veilig gesteld. Uiteindelijk kon ik ze naar een veilige locatie laten afvoeren. Het was aangrijpend door de angst op het gezicht van de vluchtelingen.

Gevaar
Het gevoel van gevaar was aanwezig. Zeker na een beschieting op ons kamp, waarvoor wij de bunker in moesten. Achteraf voelde dat heftig omdat de prefabs kwetsbare behuizingen waren.  We sliepen in de prefabs! Tijdens mijn uitzending heb ik ook wachtgelopen, in het torentje bij de ingang en patrouille gelopen rondom de compound.

Terug
Na terugkomst werkte ik nog ruim een jaar als onderofficier bij 430 ZAUCIE maar ik wilde studeren en verliet Defensie. Drie jaar later heb ik de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de Christelijke Hoge School in Ede met goed gevolg afgerond. Voor een korte periode heb ik nog bij de NATRES gediend, maar vanwege privéredenen kon ik het niet meer combineren en heb dit helaas moeten beëindigen.

Terugkijken
Eigenlijk had ik geen verwachtingen voor de uitzending. Als jonge vrouw was ik in de veronderstelling
‘ik zie wel wat er allemaal gebeurt’. Wel was het gevoel dat je er 24 uur per dag serieus mee bezig was.
Het was geen vakantie werk. Ik was me bewust dat het een oorlogsgebied was. Deze periode was  een bijzondere periode en heeft mij sterker gemaakt. Ik had dit dan ook niet willen missen! Tijdens de gehele periode bij Defensie maakte ik kennis met kameraadschap en het onderlinge broederschap, de hechte kameraadschap en het onderlinge vertrouwen en bijzondere ervaringen.